Hij fronst en kijkt me onderzoekend aan. ‘Bent u eigenlijk wel oud genoeg?’ Overrompeld door deze vraag ben ik even stil, vervolgens vraag ik hem waarvoor ik oud genoeg moet zijn en geef aan dat ik achtentwintig ben. ‘Oh’, klinkt hij opgelucht, ‘gelukkig, dan begrijp je dit wel.’ Hij gaat verder met vertellen over zijn leven en over de ziekenhuisopname, dat hij zich alleen voelt en zijn lichaam op is en het allemaal goed geweest is, wat hem betreft. Ik kan merken dat hij deze woorden al lang klaar had in zijn hoofd. Hij heeft hier goed over nagedacht en het is fijn dat hij nu eindelijk iemand in vertrouwen neemt om de woorden uit te spreken. Pas als hij helemaal uitgepraat is, reageer ik.